Ik ben goed ziek geweest..
Zo zeggen we dat in Vlaanderen en je vraagt je misschien terecht af wat daar goed aan is.

Ik leg het even uit.

Het was lang geleden dat ik nog zo ziek ben geweest..
Wat begon als een flinke verkoudheid eindigde in bed met de quasi onmogelijkheid om recht te staan, een continu bonkende hoofdpijn achter de ogen, een hoofd vol snot, keelpijn met het gevoel dat er bij elke hoestbui een stuk van je luchtpijp afbrokkelt, een alles overheersende misselijkheid en natuurlijk nog wat diarree.

En het interessante van zo'n staat van 'flink of goed' ziek zijn, is dat elke behoefte tot handeling stopt en bij voldoende hoofdpijn het denken het ook laat afweten. Je belandt in een staat van louter zijn.. miserabel zijn...

Het lijkt misschien zielig en het is dan ook heel makkelijk en verleidelijk om de arme ik het te laten overnemen maar als je in zo'n moment van tijdloos zijn terecht komt en je toch niks anders kan doen dan enkel je zieke miserabele lijf te voelen, gebeurt er iets heel interessants.
Momenten uit het verleden komen plots als beelden, geluiden of geuren naar boven en spatten als het ware uiteen in je hoofd waar ze het gevoel van misselijkheid of hoofdpijn versterken.
En ik zeg het eigenlijk verkeerd want ze versterken helemaal niks, die beelden, die herinneringen in wat voor vorm dan ook zijn er 'mede' de oorzaak dat je ziek bent geworden. Ik verduidelijk het met mijn specifieke voorbeeld.

Asociaal

Ik was in mijn jonge jaren best een asociale onbeholpen kerel.
Zo was ik ooit uitgenodigd op een fondue etentje, wat ik niet lekker vond, en bij het afscheid zie ik dan ook in alle eerlijkheid
'Het was niet lekker maar toch bedankt'

Niet iedereen kon die eerlijkheid appreciëren en naar vrouwen toe wist ik al helemaal niet hoe me te gedragen. ..
Ik vond ze zoals elke gezonde jongeman heel interessant maar ik begreep niks van ze.
Als er eentje me op een dansfeest kwam vragen om te dansen, zei ik gewoon 'nee' en in andere gevallen merkte ik het niet eens op als ze interesse in me hadden. Ik wist verder absoluut niet hoe zelf contact met ze te leggen.

Nu vond ik dat destijds bewust misschien wel niet zo erg want ik was fanatiek bezig met bergen te beklimmen maar diep vanbinnen knaagde het wel, zeker wanneer mijn oudere broer vriendinnetjes mee naar huis begon te brengen en leeftijdsgenoten stoere details en praktische tips op school vertelden over de eerste keer en hoe je een vrouw diende te laten genieten.

Heel stresserend allemaal en ik had er geen idee van hoe ik ooit een vrouw zover zou kunnen krijgen om dat soort dingen met mij te gaan doen.



Het eerste romantische handje vasthouden, de eerste spannende zoen, het bonkende hart wanneer ze in de straat verschijnt werden omgeruild voor diepe afgronden, onderdrukte angsten en de absolute wil om de beste te zijn in wat ik deed... filmen en bergen beklimmen en daar had ik best succes in.. en sommige vrouwen vonden me net omwille van die zaken ook wel de moeite... maar ik zag het niet.

Er lagen altijd stenen in de weg...

Klik op de afbeelding om de trailer van één van de destijds gedraaide films te bekijken

Streets of Fire

Net op het moment dat ik de meest gedurfde beklimming uit m'n carrière (zie filmfragment) had gemaakt (zie afbeelding hierboven), Ik was toen 21, kwam in de bioscoop de film 'Streets of Fire' uit die, ondanks het feit dat de acteerprestaties van sommige acteurs nogal slap waren, diepe indruk op me maakte.
Hij was me dan ook perfect op het lijf geschreven als een geruststelling uit het universum.

Het hoofdpersonage, een sociaal onbeholpen halve crimineel die een ex vriendinnetje, die ondertussen een succesvolle zangeres is geworden, moet gaan bevrijden uit de handen van een crapuleuze niks ontziende motorbende.
Ondanks het feit dat zij hem, na de redding, duidelijk laat merken dat ze zonder aarzeling haar carrière wil stoppen om hem te volgen en ze samen nog een romantische nacht beleven, vertrekt de held tijdens haar volgende optreden...
Een beeldschone jonge vrouw achterlatend want echte helden kennen geen rust, verdienen geen geluk...

Wat heb ik van die film genoten, van de heerlijke filmmuziek omdat die me telkens zachtjes suste dat ik geen verbinding met mensen en vooral vrouwen diende te leggen..
Ik was immers een echte man, wel een iets minder getrainde vechtmachine maar bon, dat waren details.
Mijn onderbewustzijn kaapte maar al te graag de perfect passende overtuiging uit deze prent waardoor het plots minder erg was dat ik alleen bleef. In mijn hoofd was ik een warrior en helden hebben niemand nodig..

Het is net zoals acne de ideale onbewuste manier is voor tieners om seksueel niet actief te hoeven worden.
Doordat ze minder mooi zijn met al die puistjes hebben ze weinig kans om aantrekkelijk gevonden te worden en hoeven ze dus de angst voor hun ontluikende seksualiteit niet aan te gaan.
Zo was voor mij de rol van de held het ideale excuus om niet hoeven geconfronteerd te worden met mijn onvermogen tot contact en verbinding

Klik op de afbeelding om de slotsong van Streets of Fire te beluisteren. (Het muzieknummer zelf begint na 1.25 min)

Gemiste kansen

Het klinkt misschien allemaal een beetje overdreven maar geloof me.. ik heb heel wat kansen en mogelijkheden in het leven gemist omwille van het 'warrior' syndroom en het was precies die boosheid naar mezelf toe die naar boven kwam toen ik net voor ik ziek werd de eindscène van de film 'Streets of Fire' toevallig onder ogen kreeg.
De slotscène waar de stoere held zich van het geluk afkeert en terugkeert naar zijn leven on the road.

Nu zoveel jaren later blijft er niet veel meer over van die houding t.o.v. geluk maar het verdriet over hoe het vroeger is geweest en de spijt van zoveel foute momenten, zaten er nog wel..
Ik heb kijkend en luisterend naar het nummer van Diane Lane 'Tonight is what it means to be young' stilletjes zitten huilen, voelen hoe het verdriet er nog zat omwille van een stukje verloren jeugd...
En al die beelden van die verloren momenten uit mijn jonge jaren popten op in mijn hoofd terwijl ik doodziek in bed lag.
Sommige herinneringen zo goed als vergeten maar nu plots heel helder aanwezig.

Nu mijn handelen en denken zo goed als lam lagen, leek het alsof ik in mijn hoofd naar een muur van herinneringen keek .
Herinneringen die eigenlijk niet meer zijn dan stukjes informatie die wij het verleden noemen maar die we steeds bekijken vanuit het nu.

Ik kon de muziek van Diane Lane niet meer stoppen en ze speelde gedurende twee dagen en nachten in mijn hoofd.
Ik werd er doodmisselijk van totdat na twee dagen ik eindelijk met flink wat diarree alles kon loslaten..



En dat loslaten en doorvoelen is belangrijk want zolang zo'n verdriet er nog zit, bewust of onbewust, blijf je scenario's aantrekken die resoneren met die vastzittende emoties.

Relaties

En als je dan zo alleen in je bed ligt ziek te zijn, snak je naar de aanwezigheid van iemand die je verzorgt, die jou een kopje warme thee brengt, een bordje soep maakt, even komt vragen hoe het met je gaat of gewoon even bij je komt zitten...
En dat gevoel ontstaat natuurlijk juist op zo'n moment omdat je niet in je kracht staat.
Je ligt letterlijk en figuurlijk van je pad af..Je ligt eruit..
Er is een verstoring/discrepantie tussen jouw bewustzijn en jouw persoonlijkheid en net daarom zoek je steun buiten jezelf.
Je hebt iemand nodig omdat op dat moment het jezelf niet kan of wil geven.

Daar bedoel ik niet mee dat het een teken van zwakte is om een liefhebbende persoon naast je te willen maar wanneer het verlangen ontstaat vanuit een nodig hebben dan haal je vroeg of laat jezelf daarmee onderuit.
Dus voor een deel klopte mijn houding van vroeger wel al ontstond ze vanuit een onvermogen tot verbinding en was het geen vrije keuze..

Iemand die in zijn kracht staat, heeft geen partner nodig.
Hij of zij kan in volle vrijheid kiezen om een ontmoeting met de juiste persoon om te zetten in een metgezel voor langere tijd.


ET