De kunst van het vliegen
LUCHT ONDER JE VOETEN
Tijdens het wereldkampioenschap parapente hangt de lucht in de omgeving van Allevard in de Franse Vercors vol met fel gekleurde zeildoeken. Meer dan 150 deelnemers maken geregeld proefvluchten waarbij de leuze “ steeds hoger en verder” letterlijk en figuurlijk hoog in het vaandel wordt gedragen. Doelgerichtheid is erg belangrijk. De deelnemers moeten onderweg foto’s maken van bergen, rivieren, gebouwen, e.d. die ze tijdens hun vlucht rakelings moeten passeren. Wie dat lukt in een snelle tijd mag zich meester Parapenter noemen.
Dit is dus m.a.w. een curcus fotografie op erg hoog niveau.
Alhoewel het weer en vooral de wind voor de parapenter niet echt gunstig is, zien we de volgende dagen steeds wel enkele kleurrijke stipjes in de lucht. Hier zijn de beste parapenters ter wereld aan het werk en die schrikken niet terug van een foutief gericht windstootje.
We worden het al vlug beu om steeds weer met een stijve nek omhoog te kijken en we krijgen zin om zelf een luchtdoop te maken.
Laag in de lucht
Gelukkig vind je doorheen de gehele Vercors Parapentscholen die technieken bijbrengen om zo vlug mogelijk van de grond te komen. Hadden we dat vroeger geweten.
Maar ook beginners hebben deze week problemen met de weersgesteldheid. De wind komt uit het zuiden en de
oefenhellingen ligger er leeg bij.
De verantwoordelijken van Parapentschool "Particule" weten raad en brengen ons hoog in de Vercors naar een stukje Franse Alpen waar de kille! zuidenwind ons pal in het gezicht waait. Hier kunnen we naar hartelust de techniek van het opstijgen uitproberen.
Het openvouwen van de parapent en het ordenen van de ontelbare touwtjes vraagt wat tijd. Naast ons staat iemand met een lint in de hand en wanneer de wind het spul in de goede richting blaast, wordt het startsein gegeven.
Een korte sprint, een trek in de rug en voor je het goed en wel beseft, worden de voeten licht, wip je even in de lucht en beland je gegarandeerd in een koeievlaai.
We snakken naar meer.
Beuh !
Er wordt ons dan ook een bi-place sprong beloofd om de kick van het echte vliegen te beleven.
We hebben nog even de tijd en we zijn zo onverstandig om uitgebreid te lunchen.
Het zal ons zuur opbreken.
Er staat veel wind die namiddag en het opstijgen is een sensatie op zich. In heel Frankrijk zijn her en der
opstijgplaatsen aangelegd, netjes bedekt met blauwe matten.
De plaats waar we ons nu bevinden is splinternieuw en werd pas deze middag officieel ingehuldigd. Tijd dus om deze nieuwe "Site" te testen.
Vastgesjord aan mijn piloot staan ik te wachten tot de wind de goede kant op gaat. Dat duurt behoorlijk lang en met de tijd neemt de spanning toe. Ik zie net voor ons enkele wereldbekerdeelnemers spectaculair opstijgen en op een haar na enkele vlakbij gelegen dennen missen. Ik heb plots niet zoveel zin meer.
Wanneer het goede moment daar is, roept de piloot me onverwacht iets toe en doen we enkele passen richting
afgrond. Het scherm van de parapent zuigt zich vol lucht, richt zich op en neemt onmiddellijk het initiatief. We komen nauwelijks nog vooruit en de wind neemt ons mee in de verkeerde richting tot de piloot met wat trekwerk het spel in zijn voordeel speelt. We rennen nu naar beneden, trekken de benen op en we zijn vertrokken.
De wereld wordt klein onder onze voeten terwijl de hoogtemeter korte biepjes uitstoot om de piloot te vertellen
hoe snel we stijgen of dalen. Er is veel wind en we schieten als een pijl naar boven. Al gauw ligt de vertrekplaats 200 meter onder ons.
Er zijn verhalen van parapenters die in een stijgwind terechtkwamen, er niet meer in slaagde beneden te komen en omkwamen door zuurstofgebrek. De hoogtemeter biept nerveus snel terwijl de frequentie van mijn hart nog tweemaal hoger ligt. Dit is behoorlijk indrukwekkend!
Groen
De meeste van ons hebben hun kamera meegenomen. Nadat ik mijn eigen voeten op de gevoelige plaat heb vastgelegd, wil mijn piloot best wat aan het stunten gaan.
Mijn bereidwillige piloot begint als een gek in het rond te draaien om het doek horizontaal mee in beeld te
krijgen. We vallen als een baksteen naar beneden. Dat is natuurlijk buiten het heerlijke maal van daarnet gerekend. Kijkend doorheen de zoeker van de kamera verlies ik alle gevoel voor oriëntatie en komt het braken sneller dichterbij dan de grond.
Nog nooit was ik zo blij opnieuw met twee benen op de grond te staan. Maar ik ben blijkbaar niet alleen. Je ontdekt de fotoliefhebbers onmiddellijk aan hun groene kleur. Dat belooft voor de wereldbeker van morgen.
Groen op blauw.
Als dat geen schitterende foto's worden.
Tekst en foto’s: Erik Tanghe