100 jaar Harley-Davidson

WE'RE SO EXCITED!

Harley-Davidson is dit jaar een eeuw oud.
Big deal zult U zeggen maar geloof me, in Amerika hebben ze er inderdaad een big deal van gemaakt.
Ze zijn daar 14 maand aan het feesten geweest met als ultieme hoogtepunt 'The party of the century' in Milwaukee, de geboortestad van Harley... En omdat ik nu eenmaal wel van een feestje hou, trok ik naar de US of A om van de ene verbazing in de andere te vallen...

Laat ons het meteen even duidelijk stellen, beste lezer... Een Harley is niet zomaar een motor!
Het is een manier van leven en een uiting van de woeste rebel in je lijf.
Op een Harley krijg je persoonlijkheid of denk je op z'n minst dat je er een pak hebt.
Een standaard Harley is dan ook even zeldzaam dan een goedkope Ferrari. Een Harley moet passen als een handschoen dus voeg je hier en daar wat toe, verf hem in een andere kleur of geef hem op z'n minst elke morgen een zoen..
Ga maar es naar Amerika en je zal het geweten hebben.
Over de plas vinden ze Harley zoooo geweldig cool. De helft van alle zware motoren zijn daar Harley-Davidsons zodat 80% van de volledige Harley productie naar eigen land gaat.
In Amerika is rijden op een Harley verdorie een ideale manier om een griet te versieren. Het is natuurlijk geen garantie maar het helpt je wel een heel stuk vooruit al moet je natuurlijk nog wel elke dag je tanden poetsen.

Claxon

100 jaar Harley! Waar is de tijd dat ene Meneer William C. Davidson samen met zijn buurman William S. Harley in een schuurtje van drie op vier meter gelegen op nummer 315 van 37th Street te Milwaukee voor het eerst een Harley-Davidson in elkaar stak?
Wisten die twee Williams veel dat ze in dat gezegende jaar 1903 de basis legde voor wat later zou uitgroeien tot een van de grootste Amerikaanse legendes ooit.
In 1918 reden de Amerikanen Europa V-Twinsgewijs binnen om ons te bevrijden en als ze vleugels hadden gehad waren ze zeker op een Harley naar de maan gevlogen.
Jullie beginnen vast te lachen als ik vertel dat Harley door de geschiedenis heen vaak heel vernieuwend is geweest...
Zo begonnen in 1909 de Franse gebroeders Claxon, die in Milwaukee leefde, accessoires te maken voor motoren en U raadt natuurlijk nooit wat ze hebben uitgevonden.
De eerste claxon was een idee van Harley, net zoals de eerste jiffy ofte zijpoot, de kilometerteller, de sissybar ofte ruggensteun voor de passagier en noem maar op.
Harley is altijd een eigenzinnig merk geweest en van wat de hoogtechnologische Jappen uit hun hoed toverden, hebben ze nooit wakker gelegen.
Een Harley is een brute brok metaal voor echte venten en met de Japanse plastieken Tupperwarebrommerkes wordt eens goed gelachen.
Je mag een Harley dan ook niet met een Japanner vergelijken. Een Harley is een Harley en zo'n Amerikaanse tweewieler heeft veel meer met een eigenzinnige 'way of life' te maken dan wel met een technologisch gevecht tegenover Japan.
Eigenlijk moet je in Amerika zijn geweest om de filosofie van Harley helemaal te begrijpen.

"Heb je al gegeten?" vraagt een Amerikaan me.
"Nee, ik had geen honger."
"Ik ook niet maar je moet het hongergevoel voor zijn. Ik heb gelezen dat het heel ongezond is om te wachten tot je honger krijgt."
"Hu?"
Ik ben plots niet meer zo verbaasd dat de man voor me een XXL T-Shirt draagt...
Amerikanen maken zich niet graag moe en ze willen genieten. Dat geldt ook voor de motor. Relax rijden is de boodschap.
Bovendien zijn de Amerikanen irritant nationalistisch met overal vlaggen, overtollige Stars, afgezaagde Stripes en vinden ze het weinige verleden dat ze hebben uitzonderlijk geweldig.
Willie G. Davidson, kleinzoon van Mister Davidson himself is in Amerika een levende legende en dat kan je van Mister SoesieWoezie en Sayonara San uit Japan niet zeggen.
Iedereen in Amerika weet dat Willie G vanaf de jaren '70 de man was achter de meeste nieuwe Harley-Davidson modellen zoals ook machtige V-Rod.
Weet er hier iemand wie pakweg de Honda Gold Wing of de Suzuki GSXR 1000 raket heeft ontworpen?
Willie G wordt op straat herkend en dat is niet het geval voor Mister Takiwaki uit Japan.

De Amerikanen zijn dus bepaald trots op hun eigen motormerk en het feit dat een Harley uiterlijk een rijdende brok geschiedenis is, vinden ze juist geweldig.

Party time!

Maar we zijn naar Amerika gekomen om te feesten en dat kan of moet ik zeggen 'kon' want ze zijn dus al wel een tijdje bezig, 14 maand om precies te zijn.
De Laatste twee 'Open Road Tours', want zo heet het rondreizend festival ter ere van 100 Harley zette zelfs Barcelona en Hamburg in vuur en vlam en het is pas nadien dat heel Amerika zich opmaakt voor een heuse Ride-Home richting Milwaukee waar het ultieme feest gaat beginnen.
Van alle uithoeken van Amerika maar ook de wereld komen ze naar het noorden afgezakt

100 Jaar Harley-Davidson Milwaukee 31 augustus 2003

Het is voorbij, jongens.
Het feestgewoel is bedaard en Harley-Davidson kan beginnen aan de volgende eeuw.
Na een laatste Europese stop in Hamburg keerde zowat heel Harley rijdend Amerika in een heuse Ride-home terug naar Milwaukee, de thuisbasis van het merk. Wie er op 31 augustus niet bij was in Milwaukee, Winsconsin, Amerika, heeft het feest van de eeuw gemist...
Althans, dat was wat Harley-Davdison iedereen beloofde.
Ik dus daarheen... Voor een goed verhaal doe ik immers alles...
Wie ondertussen nog niet weet dat in 1903 ene Meneer Arthur Davidson besloot om samen met zijn buurman William C. Harley een motor te bouwen in een schuurtje in de tuin achteraan op het nummer 315 van 37 th Street in Milwaukee, is ofwel al een dik jaar dood of leeft in een ander zonnestelsel.

Iets wat jullie misschien nog niet wisten was dat die eerste Harley eigenlijk een racefiets was...
Maar over dat hutje is natuurlijk al heel veel verteld.
Het staat trouwens nog altijd op het nummer 315 van die 37 the Street al is het niet meer het originele hutje. Dat heeft een of andere idiote aannemer in 1970 immers met de grond gelijk gemaakt.
Nu, namaak of niet, het nieuwe hutje lijkt de stal van Bethlehem wel als ik er aankom op 29 augustus 2003 kort voor de middag. Harley-rijders uit alle uithoeken van de wereld staan er aan te schuiven om al dan niet met hun motor te poseren voor de geboorteplaats van hun aller grootvader.

Bedevaart

De laatste dagen lijkt Milwaukee en omgeving trouwens veel op een bedevaartplaats.
Van alle uithoeken in Amerika en zelfs Europa, Japan zijn ze in grote getale naar hier gekomen... Harley-rijders...
Ze zijn er in alle maten en gewichten maar ze hebben een grote liefde gemeen. Ze vinden Harley geweldig en voor de meeste heeft het merk zelfs hun leven veranderd.
Ze hebben er zichzelf door ontdekt, hun echte ik, hun rebelse ik, hun wilde ik en daar zijn ze Milwaukee dankbaar voor... Dankbaar genoeg om er de halve wereldbol voor af te reizen om nadien te kunnen zeggen dat ze erbij waren... Dat ze hebben mee gefeest met 'the party of the century'.
Het is moeilijk om precies te schatten met hoeveel ze zijn maar er wordt die tweede dag van mijn verblijf in Amerika al gesproken van 300.000 motoren.
Dat is gigantisch!
Ik was twee maand geleden nog op de 'Open Road Tour' in Barcelona en daar werden 30.000 stuks geteld waardoor het zelfs toen al leek alsof de stad werd overspoeld door Harley Davidson motoren.
Milwaukee wordt dus getroffen door een vloedgolf van dreunend staal. Langs vier invalswegen is de 'Ride Home' de voorbije week Milwaukee binnengevallen.
Geleid door de huidige afstammelingen van Mister Davidson himself hoefden overal in Amerika de Harley-rijders maar aan te sluiten om uiteindelijk in de geboorteplaats van hun motorfiets te belanden. Op de bruggen in en om rond Milwaukee staan honderden inwoners heel de dag enthousiast met de Amerikaanse vlag te zwaaien om hun helden te verwelkomen. Sommigen hebben er zelfs vrijaf voor genomen.
Ook voor hun is dit het feest van de eeuw en zelfs diegene die geen Harley hebben, zijn minstens even enthousiast.
'We're so excited!'
Ik zal het nog dikwijls horen...
Alhoewel ik in een hotel op de Achttiende verdieping vannacht m'n jetlag heb proberen te overwinnen, werd ik wakker gehouden door een voortdurend laag grommen van honderden, duizenden V-twins die door de straten van Milwaukee denderden.
Heel Milwaukee is in een greep van de wilde gekte omtrent de verjaardag van 'hun' motor.
Winkels blijven abnormaal lang en laat open. Zelfs op zondag kan je uitzonderlijk shoppen en in elke etalage vind je wel een of andere Harley-link.
De kapper doet deze week een Harley-coupe, in een porseleinwinkel staat temidden van al die breekbare spullen een motor te blinken en elke etalagepop draagt een Harley-bandana. Het heeft maar 1 doel.
Mensen, kom binnen!
We love Harley!
Elk hotel is volgeboekt door Harley-rijders die met hun leren jekkers fel afsteken tegen de vier- of vijfsterren status van hun tijdelijke verblijf.
Portiers gapen vol verbazing maar met pretlichtjes in de ogen naar al dat glimmend chroom voor de hotelingang.
Deze week krijgen ze geen sleutels om voertuigen op de parking te zetten. Je blijft verdorie met je fikken van iemand z'n Harley!
Oorverdovend Temidden van al die drukte loop ik zowat m'n zolen stuk want in heel Amerika is geen enkele Harley meer te huren, te kopen of wat dan ook. Niet dat het veel uitmaakt want op veel plaatsten in de stad, zit het verkeer blokvast en is het aanschuiven geblazen, zelfs met een motor.
In Amerika rijden motorrijders trouwens niet tussen de files door en wachten ze net zoals de vierwielers braaf hun beurt af.
Rare jongens, die Amerikanen...
Gelukkig hebben ze dag daarop vrij baan. Half Milwaukee is afgezet om 'de' Parade van de eeuw door te laten. Vanaf zes uur liggen de mensen al op de straten te slapen om toch maar een goed plekje te vinden om de stoet van hun teruggekeerde helden te kunnen aanschouwen.
"Hey, we staan hier al vanaf 7 uur! Ga weg!" roepen ze als ik even voor hen kom staan om een fotootje te schieten van de immense colonne motoren die vanaf 9 u door Winsconsin Avenue rolt.
"Hey Dude! Get lost!"
En ze blijven maar komen... de motoren bedoel ik. Biker Ray Jordan rijdt voorbij op een Harley met 100 Amerikaanse vlaggen. Hij is er heel Amerika mee doorgereden.
De menigte wordt wild.
Er komt een biker met een zeldzame knappe griet achterop, schaars gekleed...
De massa wordt nog wilder... Vrouwen en mannen gillen...
Wat verder loopt een kerel met een gigantisch houten kruis voorbij.
Bob Hanus vertelt iedereen die het wil horen hoe Jezus hem van zijn verslaving heeft afgeholpen.
Was Harley-rijden door ook bij?
Dit is Amerika op z’n best. Gek op lawaai maar wel gezegend met wijwater.
Elke morgen kunnen rijders hun stalen ros laten besprenkelen met Gods zegen in de dichtstbijzijnde kerk. Het is een gek gezicht om al die vervaarlijk uitziende in leder geklede kolossen nederig het hoofd te zien buigen voor de priester en het wijwatervat...
Op de brug over de 'Milwaukee River' staat een kerel enthousiast te zwaaien met een bord 'Will work for Harley'. Hier is het een eer om in 'The Factory' te werken, een voorrecht ook want Harley-Davidson legt z'n werknemers in de watten. 
Om twaalf uur knettert het lawaai van de open uitlaten nog tussen de muren van de wolkenkrabbers. Ik denk niet dat er in heel Amerika 1 Harley-Davidson is die nog met een standaard uitlaat rond rijdt. Het gedonder is oorverdovend en het duurt nu al drie uur lang.
De Amerikanen zelf krijgen er niet genoeg van. Overal staan ze te zwaaien met bordjes met opschriftjes als 'Ride Loud - Ride Proud'
"Rev it" gillen ze als de stoet even stopt waarna de dichtstbijzijnde Harley als een gek het blok in toeren jaagt en de uitlaat knallend en met vlammen onverbrande gassen spuwt.
"Get Lost" denk ik en rond twaalf uur ben ik zo doof dat ik met tuitende oren in de richting van Michigan Lake loop waar de eigenlijk Party van de Century plaats heeft.

Blooper of the Century

Het 'Michigan Lake' is een behoorlijke plas water.
Als je er met het vliegtuig over vliegt, net voor je landt in Chicago O' Hara lijkt het wel of je over de zee vliegt. Milwaukee ligt aan de onderste rand en het is net daar dat de 'Open Road Tour' zich heeft neergepoot... voor de laatste keer in veertien maand.  En alhoewel dit voor de Harley-fanaat de gedroomde plek is om urenlang rond te hangen, zijn de meeste natuurlijk hierheen gekomen voor 'The Party of the Century' en die begint pas op zondag 31 augustus.
Het enorme podium in Veterans Park belooft veel al wordt de hoofdattractie van de avond angstvallig geheim gehouden. Slechts vijf mensen van het Harley-Davidson management zijn op de hoogte van de identiteit van de 'mystery guest'. Er worden namen gefluisterd als U 2, The Rolling Stones of zelfs Meat Loaf. Het moet alleszins groots zijn want er zijn zomaar eventjes 150.000 tickets verkocht.
Wij dus naar de Party of the Century.
We mogen zelfs geen foto's nemen van de hoofdgast en vanaf 20.00 u worden klikkende camera's onverbiddelijk in beslag genomen. Achter ons staat al uren lang een menigte te drummen om de beste plekjes.
Willie G. Davidson komt met de ganse familie op het podium en zegt dat ie een gelukkig man is. Je zou voor minder met zoveel klanten voor je neus.
"We ride with you!" roept de Willie en daarmee is alles gezegd. One Big family!

“Maestro, Music!
En daar kwamen ze dan, eerst de 'Dooby Brothers' en in afwachting van het grote spektakel was dat best te pruimen entertainment van die goeie ouwe tijd. Country idool Tim McGraw was voor de Amerikanen blijkbaar heel hot en Kid Rock was lekker Harley-Cool en ruig. Hij had tenminste een paar van z'n teksten veranderd en aangepast aan Harley's One hundred.
Iets minder cool was de verrassing van de avond, Mister Elton John. Het Harley-feest was geweldig maar wie het idee in z'n hoofd heeft gehaald om deze vent naar hier te halen, weet ik niet. Bij veel rijders sloeg blijde verwachting dan ook om in stomme verbazing. Elton John, het mietje, de homo, de clown op het Bikersfeest van de eeuw???
Nochtans was het optreden machtig. Elton John kan er wat van. Het is een virtuoos op de piano... een knappe piano... een geweldige piano... van het merk... Yamaha...
Jammer van die blunder want ergens ben ik er van overtuigd dat voor velen die naar Milwaukee waren getrokken net die apotheose een bittere nasmaak heeft achtergelaten. Enfin, geen probleem, binnen 100 jaar doen we het gewoon opnieuw en dan is Elton John er toch niet meer...

Tekst en foto's: Erik Tanghe